พันธกิจความทรงจำ
ประสบการณ์ความผิดหวังและสูญเสียอาจทำให้เราโกรธ รู้สึกผิด หรือสับสน แต่ไม่ว่าการตัดสินใจครั้งนั้นจะส่งผลให้ทางเลือกบางหนทางต้องปิดไปโดยสิ้นเชิง หรืออาจจะไม่ใช่ความผิดของเรา แต่สิ่งนั้นได้ส่งผลเลวร้ายต่อชีวิตเราไปแล้ว ดังเช่นที่ออสวอล์ด แชมเบอร์สเรียกว่า “ความโศกเศร้าร้าวลึกของสิ่งที่ ‘ไม่น่าเลย’” เราอาจจะพยายามเก็บกดความทรงจำที่เจ็บปวด แต่ก็พบว่าที่จริงเราทำไม่ได้
แชมเบอร์สเตือนให้ไม่ลืมว่าพระเจ้ายังคงมีส่วนในชีวิตของเรา “อย่ากลัวเมื่อพระเจ้าทรงนำอดีตกลับคืนมา จงปล่อยให้ความทรงจำทำหน้าที่ของมัน หน้าที่เหมือนผู้รับใช้ของพระเจ้าเพื่อการตักเตือน ว่ากล่าว หรือทำให้โศกเศร้า แต่พระเจ้าจะทรงเปลี่ยนสิ่งที่ ‘ไม่น่าเลย’ ให้กลายเป็นดินดีที่เราจะสามารถเติบโตต่อไปได้ในอนาคต”
ในสมัยพระคัมภีร์เดิม เมื่อพระเจ้าทำให้คนอิสราเอลไปเป็นเชลยในบาบิโลน ทรงบอกให้พวกเขารับใช้พระองค์ในดินแดนของคนต่างชาติ และเติบโตในความเชื่อจนกว่าพระองค์จะนำพวกเขากลับบ้าน “เพราะเรารู้แผนงานที่เรามีไว้สำหรับเจ้า เป็นแผนงานเพื่อสวัสดิภาพ ไม่ใช่เพื่อทุกขภาพ เพื่อจะให้อนาคตและความหวังใจแก่เจ้า” (ยรม.29:11)
พระเจ้าทรงเตือนไม่ให้เราเพิกเฉยหรือยึดติดอยู่กับอดีต แต่ให้จดจ่อที่พระองค์และมองไปข้างหน้า การอภัยของพระเจ้าสามารถเปลี่ยนความทรงจำอันโศกเศร้าเป็นความมั่นใจในความรักของพระองค์ได้
คำถามถามพระเจ้า
คุณจะทำอย่างไรถ้าพระเจ้ามาบอกคุณขณะที่คุณทำงานอยู่ เช่นที่เกิดขึ้นกับกิเดโอนชาวอิสราเอล “ทูตของพระเจ้าปรากฏแก่กิเดโอนพูดกับเขาว่า ‘เจ้าบุรุษผู้กล้าหาญเอ๋ย พระเจ้าทรงสถิตกับเจ้า’ กิเดโอนน่าจะนิ่งฟัง แต่เขากลับตอบว่า “ถ้าพระเจ้าทรงสถิตกับพวกเราแล้ว ไฉนเหตุเหล่านี้จึงเกิดขึ้นแก่เราเล่า” (วนฉ.6:12-13) เขาอยากรู้ว่าทำไมจึงดูเหมือนพระเจ้าละทิ้งประชากรของพระองค์
เมื่อถึงยามเช้า
ตอนที่เราไปถึงบ้านพักในชนบทนอกเมืองมิวนิคเป็นเวลาดึกมากแล้ว เราดีใจที่เห็นว่าห้องพักมีระเบียง แม้หมอกจะหนาจนมองไม่เห็นอะไรในความมืดก็ตาม แต่ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาเมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น หมอกก็เริ่มหายไป สิ่งที่ถูกบดบังไว้เมื่อคืนคือทัศนียภาพอันงดงาม ทุ่งหญ้าสงบสีเขียวชอุ่ม มีแกะสวมกระดิ่งเล็กๆ แทะเล็มอยู่ และเมฆขาวก้อนใหญ่บนท้องฟ้าที่ดูราวกับแกะตัวใหญ่ปุกปุย!
ปล่อยมือ
ในวันครบรอบแต่งงาน สามีของฉันขอยืมจักรยานแบบที่ปั่นเรียงกันสองคนมาเพื่อให้เราได้ใช้เวลาผจญภัยแบบโรแมนติคด้วยกัน พอเริ่มปั่นไป ฉันจึงรู้ว่าเวลาที่ฉันนั่งในตำแหน่งข้างหลัง ฉันไม่อาจมองถนนหนทางข้างหน้าได้ชัดเพราะถูกบดบังด้วยไหล่กว้างๆ ของสามี และแฮนด์จักรยานก็ติดอยู่กับที่ ไม่สามารถบังคับล้อได้ คนข้างหน้าเท่านั้นที่กำหนดว่าจะไปทางใด ที่นั่งของฉันมีเอาไว้นั่งเฉยๆ ฉันต้องเลือกว่าจะหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้ หรือยินดีรับการเดินทางครั้งนี้และวางใจว่าสามีจะนำทางไปอย่างปลอดภัย
เมื่อพระเจ้าสั่งให้อับรามออกจากบ้านเกิดและครอบครัว พระองค์ไม่ได้ให้ข้อมูลเกี่ยวกับจุดหมายปลายทางมากนัก ไม่มีพิกัด ไม่มีคำอธิบายถึงดินแดนใหม่หรือรายละเอียดด้านทรัพยากรธรรมชาติ ไม่ได้บอกแม้แต่ระยะเวลาที่ใช้ในการเดินทาง พระองค์เพียงสั่งให้ “ไป” ยังดินแดนที่พระองค์จะบอกให้รู้ การที่อับรามเชื่อฟังคำสั่งของพระเจ้า ทั้งที่ขาดรายละเอียดที่คนทั่วไปมักต้องการรู้ ทำให้ท่านได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่มีความเชื่อ (ฮบ.11:8)
หากเราเผชิญความไม่แน่นอนหรือสถานการณ์ในชีวิตที่เราไม่อาจควบคุมได้ ขอให้เราทำตามอย่างอับราฮัมที่เชื่อฟังและวางใจพระเจ้าพระองค์จะทรงนำเราไปอย่างดี
เป็นที่จดจำว่าอย่างไร
แผ่นหินที่ระลึกตั้งอยู่ในที่ซึ่งเคยเป็นค่ายเชลยศึกชาวญี่ปุ่นในประเทศจีน เพื่อระลึกถึงชายคนหนึ่งที่เสียชีวิตไปในปี 1945 มีข้อความเขียนว่า “เอริค ลิดเดล เกิดปี 1902 ที่เมืองเทียนจิน บิดามารดาเป็นชาวสก็อตแลนด์ เขาประสบความสำเร็จสูงสุดในอาชีพนักวิ่ง ด้วยการคว้าเหรียญทองจากการวิ่ง 400 เมตรในการแข่งขันโอลิมปิกปี 1924 เขากลับมาอยู่เมืองเทียนจิน ประเทศจีนอีกครั้งเพื่อเป็นครู เขาอุทิศทั้งชีวิตเพื่อหนุนใจคนหนุ่มสาวให้อุทิศตัวมากที่สุด เพื่อความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นของเพื่อนมนุษย์
เมย์เดย์!
สัญญาณแจ้งเหตุร้ายแบบสากลจะพูดซ้ำสามครั้งวา่ “เมยเ์ดย ์ เมย์เดย์ เมย์เดย์” เพื่อสื่อชัดเจนว่าเป็นเหตุฉุกเฉินถึงชีวิต คำนี้คิดขึ้นในปี1923 โดยเฟรเดริก แสตนลีย์ ม็อกฟอร์ด เจ้าหน้าที่วิทยุอาวุโสของสนามบินครอยดอนในลอนดอน ซึ่งปิดให้บริการแล้วจากที่เคยมีหลายเที่ยวบินไปกลับจากสนามบินเลอ บูร์คเจห์ในปารีส พิพิธภัณฑ์เนชันแนลมาริไทม์ให้ข้อมูลว่า ม็อกฟอร์ดนำคำนี้มาจากภาษาฝรั่งเศสว่า m’aidez ที่แปลว่า “ช่วยด้วย”
มุมมองจากบนภูเขา
หุบเขาในไอดาโฮที่เราอยู่นั้นหนาวเย็นมากในฤดูหนาว เมฆและหมอกปกคลุมผืนดิน จึงเก็บความเย็นไว้ภายใต้อากาศอบอุ่นที่อยู่สูงขึ้นไปแต่คุณขึ้นไปบนหุบเขาได้ มีถนนซึ่งเลาะเลียบริมเขาสูง 2,300 เมตรขึ้นไปเหนือหุบเขาบ้านเรา ขับรถเพียงไม่กี่นาทีคุณก็จะโผล่พ้นหมอกสัมผัสอากาศอันอบอุ่นและความสุกใสของวันที่แดดออก คุณสามารถมองลงไปเห็นเมฆที่ปกคลุมหุบเขาเบื้องล่างจากมุมมองที่ต่างออกไป
มอง 4 มุม
โจแอนมีปัญหากับลูก เธอนั่งลงนมัสการอย่างอ่อนล้า อยากจะ “ลาออก” จากการเป็นแม่ จากนั้นนักเทศน์พูดให้กำลังใจคนที่กำลังคิดอยากล้มเลิก มุมมอง 4 ประเด็นที่โจแอนได้ฟังเช้าวันนั้นช่วยเธอให้ก้าวต่อไป
เสียงแห่งความเชื่อ
ข่าวที่ได้ยินทำให้ตัวชา น้ำตาไหลพรั่งพรูโดยไม่อาจฝืนใจ เต็มไปด้วยคำถาม และความกลัว ชีวิตดำเนินมาอย่างราบรื่น แต่กลับถูกขัดจังหวะกะทันหันและเปลี่ยนไปตลอดกาลโดยไม่มีสัญญาณเตือน
